شخصیت منو با برخوردم اشتباه نگیر،

شخصیت من چیزیه که من هستم،

اما برخورد من بستگی داره به اینکه :

" تو " کی باشی ...
 

وقتی عصبانی هستید،
مواظب حرف زدنتان باشید؛
چون عصبانیت شما فروکش خواهد کرد
ولی حرفهایتان یک جایی باقی می مانند برای همیشه...!
 

چشم هایم را به بیمارستان می برم.. نمی دانم چه مرگشان شده!
هر شب در خواب جایشان را خیس می کنند…!

زندگی کوتاه است
زندگی؛
در همان کوتاهی زیباست
در همان کوتاهی است که من
باید انسان باشم
که تو، باید انسان باشی
او انسان باشد
و ایشان انسان باشند!
کودکی کوتاه است
نو جوانی کوتاه
وقت کوتاه است
برخیز
برخیز و انسان باش!
دست بردار
از آن
همهمه وهم انگیز
باز کن چشم
باز کن گوش
ببین!
مادران در راه اند
خواهران در راه
همسران منتظرند
شوهران دل نگران
زندگی کوتاه است
راه پر پیچ
دست بردار
از این
نغمه بیخبری
پندار مکن
کز همه سر تری
ماه میبیند!

کاریـ به کار عشقـــ ندارمـ!

من هیچـ چیز و هیچ کسیـ را دیگر


در این زمانــه دوست ندارمـ


انگار این روزگار چشمـ ندارد منـ و تو را


یک روز خوشحالـــ و بیـ ملال ببیند


زیرا هر چیزیـ و هر کسیـ را


که دوستتر بداریــــ


حتی اگر یک نخ سـیگار یا زهرمار باشــد


از تو دریغ میکند...


منـ با همه وجودمـ


خود را زدمـ به مردنـ تا روزگار، دیگر


کاری به کار منـ نداشتـــه باشد!


این شعر تازه را همـ


ناگفته میگذارمـ...


تا روزگار بو نبرد...


گفتمـ که


کاریـ به کار عشقـ ندارمـ!

زبان عشق را عقل نمیفهمد ذهن و دل دو قطب دور از هم اند.

فاصله بین ذهن و دل ، عقل و عشق ، منطق و زندگی عظیم ترین فاصله است.

دیوانگی عاشق بیماری نیست درواقع او تنها انسان تندرست است.

تنها انسان جامع و یگانه انسان مقدس . . .

فاصله دیواریست از جنس فراق ، فاصله دلگیر است.
اگر این دل تنگ است به امید روزی است که همه فاصله ها محو گردد. 

هيچ وقت


هيچ وقت نقاش خوبي نخواهم شد


امشب دلي کشيدم


شبيه نيمه سيبي


که به خاطر لرزش دستانم


در زير آواري از رنگ ها


ناپديد ماند ......

بهار آمد تا بگوید :

حتی اگر نمی شود که همیشه سبز ماند ،

ولی می توان دوباره و دوباره و دوباره ،

سبز و پر شکوفه و پر از جوانه شد ... 

پشت هر کوه بلند .
سبزه زاریست پر از یاد خدا .

و در ان باغ کسی می خواند ....

که خدا هست دگر غصه چرا .؟!

ارزوها دارم در این سال جدید....

کاش ....

خورشید رهایت نکند .

غم صدایت نکند

ظلمت شام سیاهت نکند

وتورا از دل انکس که دلت در تن اوست حضرت دوست جدایت نکند

امین یارب العالمین 

زندگی ات، با گریه ی تولدت شروع شد ...

سعی کن ؛ سر آخر با خنده ی وداع تو، و گریه وداع اطرافیان

به پایان که نه، به شروع زیبای دیگری متصل گردد ...

و اگر چنین زیستی ، یک روزِ سال که نه ، بلکه هر روزش برایت عید بوده است و مبارک ...

لحظه اي که سال تحويل ميشه ... تنها لحظه ايه که بي منت به من لبخند ميزني ... کاش هر ثانيه براي من سال تحويل باشه تا لبخند هميشه مهمون لباي سرخت بمونه... سال نو مبارک دوستان گلم 

فصل بهار می آید

ما ، بهترین فصل برای من فصل با تو بودن است

من در این فصل در آغوشت شل می شوم

گرم می شوم مثل کوره

صدای خش خش قلبم زیر پای بوسه هایت پخش می شود

شبهایم بلند می شود در بازوانت

فصل با تو بودن بهترین فصل سال است ...

همیشه دیر می‌فهمیم!
وقتی چیزی در حال تمام شدن باشد:
یک لحظه آفتاب در هوای سرد غنیمت می‌شود.
خدا در مواقع سختی‌ها تنها پناه می‌شود.
یک قطره نور در دریای تاریکی همه‌ی دنیا می‌شود.
... ... یک عزیز وقتی که از دست رفت همه کس می‌شود.
پاییز وقتی که تمام شد٬ به نظر قشنگ و قشنگ‌تر می‌شود…

امروز به همه چیز خوب بنگر، 

ما ه من ، غصه چرا ؟!

آسمان را بنگر ، که هنوز، بعد صدها شب و روز

مثل آن روز نخست

گرم وآبی و پر از مهر ، به ما می خندد !

یا زمینی را که، دلش ازسردی شب های خزان

نه شکست و نه گرفت !

بلکه از عاطفه لبریز شد و

نفسی از سر امید کشید

ودر آغاز بهار ، دشتی از یاس سپید

زیر پاهامان ریخت ،

تا بگوید که هنوز، پر امنیت احساس خداست ! 

زنـدگــی…
ارزش آنرا دارد که به آن فکـر کنی

زنـدگــی…
ارزش آنرا دارد که ببویی‌اش چو گل، که بنوشی‌اش چو شهد

زنـدگــی…
بغض فـروخورده نیست، زندگی داغ جگـــر گـــوشه نیست

زنـدگــی…
لحظه دیدار گلــی خفته در گهــــواره است، زندگی شوق تبسم به لب خشکیده است

زنـدگــی…
جـــرعه آبی است به هنگامه ظهـــر در بیابانی داغ

زنـدگــی…
دست نوازش به ســر نوزادی است، زندگی بوسه به لبهای گلی است که به شوقت همه شب بیدارست

زنـدگــی…
شـــوق وصال یار است، لحظه دیدار به هنگامـــه یاس، تکیه زدن بر یــار است

زنـدگــی…
چشمه جــوشان صفا و پاکـــی است

زنـدگــی…
مـــوهبت عرضه شده بر من انسان خاکـــی است

زنـدگــی…
قطعه ســرودی زیباست که چکاوک خواند که به وجدت آرد به ســــرشاخه امید و رجا، زندگی راز فـروزندگی خورشید است، اوج درخشندگـــی مهتــاب است

زنـدگــی…
شاخه گلی در دست است که بدان عشق سراپا مست است

زنـدگــی…
طعــم خوش زیستن است، شور عشقی برانگیختن است، درک چرا بودن است،

زنـدگــی…
مزه طعم شکلات به مذاق طفل است… به، چقدر شیـــرین است!

زنـدگــی…
خاطــــره یک شب خوش، زیـــر نور مهتاب، روی یک نیمکت چـــوبی سبـــز، ثبت در سینـــه است

زنـدگــی…
خانه تکانی است. هر از چندگاهی از غبار اندوه

زنـدگــی…
گـوش سپردن به اذان صبح است که نوید صبـح است

زنـدگــی…
هر چه که هست، طعـــم خوبی دارد، رنگ خوبــــی دارد، زندگی را باید، قدر بدانیم همه… 

گل وجودت را با نور حقیقت آشنا کن و با قطره های پاکی، آبیاری; آن گاه تنها ترین تنهایان هم که باشی عطرت همه جا می پیچد... 

چه ناحق کشتی عشقم را
درد و دل هر شبم را
نگاه خسته ام را
باور بی تردیدم را
حرف های عاشقانه ام را
خود سوختم و ساختم
تا رسوا نشود عشق من با تو
اشک های در مانده ام را
آغوش گرمم را
چه دردناک است آنکه بیهوده خاموش شود
ندانستم گناه خوبان چه بود
بدها را پسندیدی 

طوفان آغاز رفتن توست
شبهای بی فروغ بعد از توست

آغازی بی پایان که مرگ
آخر قصه خود شاهنامه است
من می شوم مجنون دردمند

تو همان یاغی قصه هایی
که شب درد را هدیه می دهی 

بگذار تا بر شاخه درخت تو آشیانه کنم

و هر هر روز پرواز کنم و بر آغوشت بنشینم

در خمّ ابروی تو پنهان شده تا وقتی‌ نگاهت مرا جستجو میکنند

آهسته در چشمانت بنشینم و بر مردمک چشمانت آزادانه بگردم

وقتی‌ لبخند زدی عاشقانه‌ در لبخند زیبایت غرق شوم 

خدا که فقط خدای آدمهای خوب نیست.....

خدا ، خدای آدمهای خلافکار هم هست وفقط خود خداست که بین بندگانش فرق نمی گذارد.

فی الوقع ، خداوند اند لطافت ، اند بخشش ، اند بی خیالشدن ، اند چشم پوشی و اند رفاقت است .
...
رفیق با مرام همه چیزش را پای رفاقت می گذارد . 

خسته شدم از این همه فاصله
چیکار کنم دسته خودم نیست ،دله
خسته شدم بس که سر رات بودم
همدم گریه ها و غمهات بودم
شادی و خندهات مال دیگرون
پاسم دادی به دامن ای و اون
خسته شدم بس که به پات نشستم
دیدی غرورمو برات شکستم
چیزی نمونده دیگه از غرورم
اشکی نمونده واسه چشم کورم
حالا دیگه توی نبودن تو
گریه نمیکنم ،دیگه صبورم

 hamid zia 

لعنـــــــــــــــت به همه ضرب*المثل*های جهان
که هروقت لازم*شان داری،
برعکس از آب درمی*آینــــــــــــد...
مثلا همین حــــــــــــــــــــالا
که من تو را می*خواهم
و طبق معمول،
خواستن نتوانستن استـــــــــــــــــــ..... 

می نویسم چنان زیبایی
که صخره ها سر راهت آب می شوند
تا با تو راهی دریا شوند
کرجی ها به صخره پناه می برند
تا پیشت بمانند و
به بستر دریا نیفتند
می نویسم چنان زیبایی
که تمامی آب ها دهانهی دریا جمع می شوند
تا ورود تو را ببینند...
ای رود
انگشتت را به من ده
به ساحل شعرهای من قدم نه
نمی توانم از تو چنان بگویم که دفتر اشعارم تر شود
انگشتت را به من ده
بر پلّه های دفتر من قدم نه
میخواهم گل هایی در شعرم بروید
که کرک ملتهبش را زیر سرانگشتانم حس کنم. 

نه نمی دانی...!
هیچکس نمی داند...!
پشت این چهره ی آرام در دلم چه میگذرد...!
نمی دانی...!
کسی نمی داند.....!
این آرامش ظاهــــــر و این دل نـــــــا آرام...!
چقدر خسته ام میکند...!