آســـــــــــمان هـم گــاهــــــی دلــش مـی گیـــرد، مـــــــن کــه آدمــــــم...! 

نه نمی دانی...!
هیچکس نمی داند...!
پشت این چهره ی آرام در دلم چه میگذرد...!
نمی دانی...!
کسی نمی داند.....!
این آرامش ظاهــــــر و این دل نـــــــا آرام...!
چقدر خسته ام میکند...! 

اگر عشق از جنس زبان باشد استحکامی ندارد..اما از عمق دل‌ باشد یادگاری میماند... 

از پشت پنجره ی بخار گرفته ،

رقص مستانه ی تو را دید می زنم

باران بازیچهء سر انگشتانت

می چرخد به اشاره تو ...

و مردمک چشمانم

خسته از این همه فاصله

در پس هر پلک ،

تو را در آغوش می کشد ...

لبات ، پذیرای بوسه های مکرر باران است

و چشمانت خیره به سمت بی قراری من

بی صدا ، بی صدای ات را هم آواز می شوم

از پشت پنجره ی بخار گرفته ،

به سمت چشمانت به پرواز در می آیم

شاید باران جایش را با من عوض کند

من برقصم ، تو برقصانی و باران فقط ببارد ... 

من خدایی دارم، که در این نزدیکی است

نه در ان بالاها

مهربان، خوب، قشنگ

چهره اش نورانیست

گاهگاهی سخنی می گوید، با دل کوچک من، ساده تر از سخن ساده من

او مرا می فهمد

او مرا می خواند، او مرا می خواهد 

شب خوابیدی تو تختت هی قلت میخوری... بعد گوشیتو بر میداری مینویسی خوابم نمیبره..... سرد میشی...بغض میکنی..... میبینی هیچکسو نداری که واسش اینو بفرستی..... تنهایی سخته...خیلی... و سخت تر از اون اینه که خودت بخوای تنها باشی تا کسی تنهات نزاره و درد نکشی 

من گنهكارم...
آری...
جرم من هم عاشقی ست!
آری اما...!!!
آنكه آدم هست و عاشق نیست، كیست؟
زندگی بی عشق٬
اگر باشد!
همان جان كندن است...
دم به دم جان كندن ای دل٬
كار دشواریست، نیست؟

قیصر امین پور

مبهـوت يك شـكست ، مغلوب يك اتفاق ، مصلوب يك عــشق ، مفعول يك تاوان ؛
خـرده هايـش را باد دارد مي بـرد و او فقـط خاطراتش را محكم بغل گـرفته ...